معرفی مترونوم

مترونم به وسیله ایی گفته میشود که ضرب های مساوی قابل تشخیص برای حواس لامسه، سامعه یا باصره ایجاد کند. تاریخ استفاده از این وسیله به اوایل قرن 19 میلادی باز میگردد. از نظر موسیقیدانان استفاده از مترونم در موسیقی همواره عاملی جدل برانگیز بوده است. اجرای با مترونم در نقطه مقابل اجرای موزیکال موسیقی قرار دارد و از این نظر مترونم وسیله بسیار محدودی است. حتی برخی از فرمهای بسیار ریتمیک موسیقی مانند سامبا samba اگر به شیوه صحیح خود اجرا شوند با ضربه های مترونم هماهنگ نخواهند بود.1 به همین دلیل موسیقیدانانی وجود دارند که استفاده از مترونم را به طور کامل رد میکنند. وجه تسمیه لغت مترونم برای اولین بار در سال 1815 در زبان انگلیسی به کار گرفته شد و در اصل از دو واژه یونانی مترون metron به معنی اندازه و نوموس nomos به معنی قاعده مند کردن گرفته شده است.2 تاریخچه بر اساس Lynn Townsend White, Jr. مخترع آندلسی عباس ابن فرناس (810 – 887) اولین کسی بود که برای پدید آوردن نوعی مترونم تلاش کرد.3 مترونم مکانیکی توسط Dietrich Nikolaus Winkel در آمستردام و به سال 1812 اختراع شد. Johann Mälzel تعدادی از ایده های وینکل را کپی کرد و توانست گواهی ساخت مترونم قابل حمل را در 1816 به دست آورد. بتهوون اولین آهنگساز قابل توجهی بود که از نمادی مشخص برای تعیین سرعت قطعه به وسیله مترونم در موسیقی خود در سال 1817 استفاده کرد.4 استفاده مترونم میتواند توسط نوازندگان در زمان تمرین برای داشتن سرعت ثابت استفاده شود. حتی در قطعاتی که در آنها نیازی به رعایت تمپوی ثابتی نمیباشد (مانند رباتو ها rubato) آهنگساز در بعضی مواقع برای مشخص کردن تمپوی پایه سرعت مترونم را مشخص میکند که میتوان آن را در ابتدای قطعات یا موومان مشخصی مشاهده کرد. تمپو همیشه بر اساس تعداد ضرب در یک دقیقه مشخص میشود. (beats per minute, BPM) مترونم ها میتوانند تمپوهای متفاوتی را اجرا کنند که معمولا از 40 تا 208 ضربه در دقیقه متغیر است. انواع مترونم مترونم مکانیکی یکی از انواع پراستفاده مترونم ها مترونم مکانیکی است. این نوع مترونم به وسیله یک وزنه قابل تنظیم که به یک پاندول متصل است کار میکند. هر چقدر این وزنه به انتهای پاندول نزدیک باشد باعث کاهش سرعت میشود و برعکس. (مکانیسم این نوع پاندول به عنوان پاندولهای دو وزنه ایی شناخته شده است). پاندول بر اساس تمپوی مشخص شده جلو و عقب میرود و در هر نوسان مکانیسمی که در داخل مترونم تعبیه شده است باعث ایجاد صدای ضربه ایی میشود. مترونم الکترونیکی اکثر مترونم های مدرن الکترونیکی هستند و از یک بلور کوارتز برای تنظیم دقیق خود استفاده میکنند که شبیه به نحوه کار ساعتهای مچی است. ساده ترین مترونمهای الکترونیکی دارای دکمه هایی برای تنظیم تمپو هستند. برخی از این مترونم ها توانایی کوک کردن ساز (معمولا با لا440 هرتز) دارا هستند. مترونم های پیشرفته تر میتوانند دو یا چند صدای ثابت را تولید کنند. ضربهای پایین میتوانند بر اساس فرکانس ، صدا یا شدت ضربه از سایر ضربها متمایز شوند. به این طریق میتوان میزانهای ترکیبی و لنگ را نیز با کمک مترونم اجرا کرد. مترونم نرم افزاری امروزه مترونم های نرم افزاری نیز ساخته شده اند. این مترونم ها ممکن است یک برنامه مشخص فقط برای مترونم باشند یا اینکه در برنامه های صدا برداری یا موسیقیایی وجود داشته باشند. در برنامه های ضبط استودیویی یک مترونم نرم افزاری برای تولید صدای ضرب وجود دارد تا به کمک آن نوازنده ها بتوانند به طور همزمان بنوازند. استفاده از مترونم به عنوان ساز صدای ضربه مترونم های مکانیکی در برخی موارد برای ایجاد یک خط ریتمیک ساده استفاده میشود. Paul McCartney دو بار اینکار را در سال 1968 در “Blackbird” ( اجرا شده در “White Album” توسط بیتلها) و در 1989 در (Distractions (Flowers in the Dirt انجام داد. در مورد دوم McCartney با توجه به ضربهای مترونم خط ریتمیکی را با ضربه زدن به قسمتهای مختلف بدنش اجرا کرد.5 همچنین Ennio Morricone در تم Farewell to Cheyenne ( اجرا شده در Once Upon a Time in the West) صدای ضربهای ثابتی را که از یک مترونم مکانیکی تولید میشد استفاده کرد. 6 مشکلات استفاده از مترونم مترونم تنها یک صدای مشخص ، صلب و بی احساس ایجاد میکند به همین دلیل هر سرعت مشخص شده توسط مترونم در قطعات نمیتواند دقیقا بیان کننده ضربهای موسیقی باشد چرا که ضربهای یک اثر موسیقی اصولا قاعده مند نیستند.7 به عنوان مثال در accelerando ، rallentando یا در بیانهای موسیقیایی مانند جمله بندی ها و رباتو ها. اجرایی که از نظر ریتم بدون خطا و دقیق است ممکم است به عنوان یک اجرای مترونومیک مورد نقد قرار گیرد. بسیاری از آهنگ سازان قابل توجه مانند مندلسون، واگنر، وردی و برامس از منتقدین استفاده از مترونم بودند.